۱۳۸۸ اسفند ۲, یکشنبه

قلب

قلب من اندازه مشت منه
        
       مشتمو براي تو وا مي کنم ،

چشم من اندازه پنجره هاست

       تو رو بي پرده تماشا مي کنم.


دست من ادامه ي شاپرکاست 

      وقتي از شعله ي تو گّر مي گيره ، 

اشک من از جنس بغض شاعراست

      که هميشه بدجوري سرازيره.

                     
             حرفاتو راست و دروغ دوست دارم ،

             قد شعراي فروغ دوست دارم.


يکي از ما ميتونه ابرارو سَر بِکشه

        از لَجِ اين قفسا صدتا کفتر بِکشه ،

يکي از ما مي تونه تا قناري بپره

        با همين ترانه ها آبرويي بخره.


                 حرفاتو راست و دروغ دوست دارم ،

                 قد شعرای فروغ دوست دارم...
  
                                  شهیار قنبری

ندا

۲ نظر:

  1. این زن
    با خونش مشق می نویسد.

    این مرد
    با دهانش کفن می بافد .

    این بچه
    گلویش را چینه دان مرغان می کند.

    واین کلمات
    که از صخره ی سینه ها بالا می رود
    در آسمان آتش واشک
    سپیده دمی
    طالع خواهد شد .

    شاد باشید.

    پاسخحذف
  2. ممنونم لذت بردم،خیلی زیبا بودن این کلمات و مایه افتخار من که این جا نوشته شدن :)

    پاسخحذف