هوالمحبوب
دکارت می گه من فکر می کنم ، پس هستم. من امروز می گم من می نویسم پس هستم . چقدر آغاز دلچسب و دلنشین می شه، وقتی در قلبت دنیایی از برنامه و ایده داشته باشی. چقدر جذابه که تو جایی برای این که خودت باشی داشته باشی بدون این که از کسی بترسی یا خجالت بکشی. یه جایی دور از تظاهر، دور از ریا. آدما همیشه دوست دارند تو اون طور باشی که اونا می خوان ولی اگه بدونن خود وجود واقعی تو چه هدیه ها که براشون نداره و اگه تو رو به حال خودت بذارن چه قدر اعجاب آور می شی، شاید رویه شونو عوض کنن . کاش همه یاد بگیریم به دور از زمان و مکان و آدما خودمون باشیم ، با همه عیب ها و نقص ها، همه نیاز ها و کمبود ها؛ تا با تک تک سلول هامون آدم بودن رو تجربه کنیم، اونوقت ما برای خودمون تو ذهنمون یه موجود عجیب نیستیم ساده ساده یه آدمیم که می تونه اشتباه کنه ، دست گل به آب بده ، اما دوباره از زمین پا شه و سعی کنه آدم باشه.
فریدون مشیری بودن رو توی چیز دیگه ای دیده :
جام دریا از شراب بوسه خورشید لبریز است،
جنگل شب تا سحر تن شسته در باران،
خیال انگیز!
ما به قدر جام چشمان خود از افسون این خمخانه سرمستیم،
در من این احساس :
مهر می ورزیم،
پس هستیم.
ندا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر